ادای آدمای دپرس رو در نمیارم و ناراحت و افسرده هم نیستم،
و دوست هم ندارم از شبه جمله ی "تف به این روزگار" استفاده کنم، نه...
این بار ناراحت که شدم می روم تا پشت دیوار اندوه،
و با گچ روی دیوار می نویسم: آمدید نبودیم!!
پ.ن:
هنوز هم دلم برای خودم تنگ میشود..
راست بود و زیبا آمدیم نبودید .....
زین پس وقتی دلم گرفت به کوچه خالی دل می روم و همین حرف را می زنم.....
ممنون