ندانم کجا میکشانی مرا!

هنوزم وقتی حالم خرابه راهمو کج می کنم و  با رفقا میام اینوری!

حیف که هیچی ندارم براتون بگم،

سیاه تر از همیشه ست این شب و بسته تر از همیشه ست این در!

کورم،

کور،

عصای سفیدم را کسی نمی بیند؟!

تازه پیدا میشود، آدم که تنها میشود!

همه ی آدمها تنها هستند و این تنهایی، با خوشی ها و لذت ها و بی خیالی ها درمان نمی یابد!

در وسعت دل بزرگ ما،تنهایی را نمیتوان با این لحظه های شاد و یا دلداری های چند رنگ درمان کرد؛ که این دل،دلداری دیگری میخواهد.

دل آدمی بزرگتر از این زندگی است و این راز تنهایی اوست.

او چیزی بیشتر از خوشی و لذت میخواهد،زیرا او محتاج تحرک است و حرکت..

پ.ن:

مرحوم علی صفایی حائری-نامه های بلوغ-ص 88و89