همه ی آدمها تنها هستند و این تنهایی، با خوشی ها و لذت ها و بی خیالی ها درمان نمی یابد!
در وسعت دل بزرگ ما،تنهایی را نمیتوان با این لحظه های شاد و یا دلداری های چند رنگ درمان کرد؛ که این دل،دلداری دیگری میخواهد.
دل آدمی بزرگتر از این زندگی است و این راز تنهایی اوست.
او چیزی بیشتر از خوشی و لذت میخواهد،زیرا او محتاج تحرک است و حرکت..
پ.ن:
مرحوم علی صفایی حائری-نامه های بلوغ-ص 88و89
گمشده