همراه قدم های زینب(س)

همیشه ی خدا همیشه است و روزهای خدا هم،روز. اما بعضی روزها بعضی تر از بقیه روزهاست. برای هرکسی این روزها فرق میکند.
برای ما میشود روزهای خداحافظی. خداحافظی برای جهاد،برای حج،برای کربلا،برای کربلا،وباز هم برای کربلا...
مهم نیست این روزها حال و هوای شهر چه رنگی باشد. به سرخی انار شب یلدا و یا به سیاهی شال عزا حضرت ارباب(ع). مهم این است که در میان حال من خووووب هست و آماده ی بزرگترین تجمع جهانی هستم.

نمیدانم چه سری در پیاده روی به سمت کربلاست؟! اما همان دوباری که قسمت شد، هنوز مزه میدهد یاد و خاطره اش..

پ.ن:

1.خیلی جالب است! سنگش را او میخورد و التماس دعایش به ما میرسد.

2.هنوز هم این سوال برایم بی جواب مانده: ابن حسین کیست(ع)که عالم همه دیوانه ی اوست؟!

3.چه خوش سفری که بی برگشت باشد.

4. حلال کنید.

همین..